Witam was serdecznie!!!
Przeglądam ten forum od 2007 roku do dzisiaj. Na początku miałam nick Pusia ale mam już nie aktualny email i nie znam hasła, jeśli na ten forum jest to bardzo proszę o usunięcie konta na nic mi się nie przyda.
Nie wiedziałam gdzie dać temat...
Chciałam opowiedzieć o moim problemie.
W maju zdecydowaliśmy się uprawiać stosunek przed ślubem czyli miesiąc przed aby postarać się o maluszka. Na początku cieszyłam się że będziemy kochać się bez zabezpieczenia, ale podczas stosunku ogarnął niesamowity strach przed zajściem w ciąże!!
TŻ powiedział że pewnie to stres przedślubnym. Daliśmy spokój. W tym miesiącu rozmawiałam szczerze z mężem że zaczniemy staranka od sierpnia lub września. Ponownie poczułam się strach, potrafie przez kilka dni marudzić o dziecku a potem gdy się zbliża od razu mówię jeszcze nie...
Boję się ciąży, boją się porodu i obowiązku jak zapewnimy dziecku byt?? Czy opieka nad dzieckiem łatwe czy nie. Jestem ogrómnie zasmucona bo nie mogę siebie odczytać czego chcę niedługo mój mąż będzie miał 30 a ja 24. Jestem zbyt wygodna niestety ale potrafię swoje wygodnictwo i lenistwo schować do kieszeni. Z natury jestem owszem leniwa ale czy po urodzeniu zapomnę o lenistwie? bardzo bym tak chciała żebym miała troszkę ciężej życia a nie wiecznie spać na kanapie. Zapewnimy dziecku finansowo nasi rodzice w tym pomogą, mamy mieszkanie, więc prawie wszystko mamy tylko dlaczego pojawia mi się strach?? przeczuwam że będę czuła strach nawet jak będę miała 30 lat...Może to z braku doświadczenia? Dziewczyny poradźcie mi

Mikoszka---Moje zdanie jest takie, że faktycznie boisz się, boisz się odpowiedzialności...Tak jak napisałaś, teraz "leżysz na kanapie", rodzice pomagają...Jak zdecydujesz się na dziecko, to wtedy już nie będziesz odpowiedzialna tylko za siebie, ale również za to maleństwo. Nikt z nas, nie powie Ci, czy z chwilą urodzenia się dziecka zmienisz swoje podejście, czy nie będziesz już "leniwa"...Strach jest rzeczą normalną i na pewno nie zniknie w czasie ciąży, czy urodzenia się dziecka...Ja jestem w ciąży, o dziecko staraliśmy się jakiś czas, była to nasz świadoma decyzja i mimo tego, że kochamy je bardzo i też finansowo "stać nas" na Nie, to lęk nie opuszcza mnie od początku ciąży...Czy dziecko będzie zdrowe? Czy nie urodzi się za wcześnie? Czy dam radę sama urodzić? Czy dam sobie radę jak już dziecko będzie na świecie? Pytań w głowie jest bardzo dużo...Skoro ogarnia Cię strach przed zajściem w ciążę, może nie jesteś na nią gotowa? Pamiętaj, że to musi być Wasza decyzja i nie możesz ulegać niczyim wpływom! Musisz chcieć, pragnąć, być pewną...Marudzisz o dziecku dlaczego? Może uważasz, że jako małżeństwo powinniście je mieć, lub znajomi mają to i Wy powinniście...Pamiętaj, że dziecko czyjeś pobawić przez jeden dzień, jest super sprawą, a swoje będziesz miała cały czas...Marudzenie, czy też oglądanie się za dziećmi na ulicy nie jest dowodem na to, że chcesz sama być w ciąży...Czy opieka nad dzieckiem jest łatwa? Nie, nie jest, ale jest najpiękniejszym obowiązkiem dla kobiety, która tego dziecka pragnie...Wiek nie jest żadnym wyznacznikiem, ja mam 21 lat i świadomie zdecydowałam się na dziecko i jestem szczęśliwa jak nigdy...Skąd wiesz, że za kilka lat też będziesz czuła strach? Może musisz dojrzeć do takiej poważnej decyzji...Ja osobiście nie poradzę Ci nic...Bo co, mam napisać Ci, tak zdecyduj się na dziecko, lub nie, jeszcze nie teraz...To musi być TYLKO I WYŁĄCZNIE Twoja decyzja, Wasza!Ja też nie mam doświadczenia, też się boję, ale wiem, że dziecko i to, że się na Nie zdecydowaliśmy było najlepszą decyzją w moim życiu! A Twoją decyzję pozostawiam Tobie...

Może masz trochę racji.
Nie napisałam że obydwoje jesteśmy Głusi dlatego czasem mamy obawę na tym opieką, troszkę ciężej od was, na szczęście mamy poparcia u rodziny i u przyjaciół więc także damy rade wychować to dziecko, cały czas myślę że wszystko będzie dobrze, bo to mózg płata figla. Może trochę zbyt egoistycznie napisałam że jestem hmm jakby kanapowcem i leniem. Każdy ma swoje lenistwo owszem nie chciałam powiedzieć że ja zostawię np płaczące dziecko w łóżeczku a mnie to nie obchodzi ja tak nie mam myśli, umiem zadbać.
Pozostaje mi tylko żebym się odpowiednio przygotowała się bycia matką, i wsłuchiwać swojego serca.
Zauważyłam że nie tylko mi ale u każdej matki i ojca towarzyszy lęk czy podołamy w opiece.
Trzeba będzie stopniowo przyzwyczaić do nowej sytuacji. Im więcej pogadam z mężem tym lepiej co nam martwi co nam denerwuje. Na razie zrobiłam przerwę. Myślę że nie bawem zaczniemy się starać

Macie jakiś znajomych z maluchami
Możecie odwiedzić świeżych rodziców i zobaczyć jak wygląda życie PO Myślę, że to może rozwiać pewne wątpliwości i odpowiedzieć na pewne pytania

Ja gdybym wiedziała przed ciążą o co kaman chyba bym się nie zdecydowała

_________________

jak pojawia sie na świecie maluszek to zycie obraca się o 180 stopni, jednak to tez nie oznacza ze rezygnujemy z dotychczasowego zycie - kwestia odpowiedniego poukładania priorytetów
myslę, że jeżeli w tobie jest tereraz strach który paraliżuje to powinniście sie wstrzymać

_________________

Chęć i lęk z tego powodu, to normalne

Witajcie!! Nie było mnie tutaj dość długo....
Ten dziwny lęk pojawia się przy przytulaniu, ale powoli ten dziwny lęk mija.
Widocznie bałam się wszystkiego, ale powoli oswajam się myślą że powinniśmy już zacząć powiększać społeczeństwo
Czego się najbardziej bałam? A no że będę złą matką, nie zapewnię finansowo, brak czasu dla siebie, na naukę, pracy itp...
Od października zaczynamy
Pozdrawiam i dziękuję za pomoc

W takim razie zapraszamy do staraczek
http://www.forum.e-mama.pl/viewforum.php?f=64

_________________